Sługa Boży Eugeniusz Borg

Borg uwielbiał pracę w Stoczni i prawdopodobnie cieszył się z dobrej pensji, którą z radością otrzymywał co tydzień. Jednakże, jak to w tamtych czasach było zwyczajem dla młodych ludzi, którzy wciąż mieszkali w domu rodzinnym, nie trzymał pieniędzy dla siebie, ale przekazywał część lub całość matce jako wkład w utrzymanie rodziny, która nie miała innych źródeł dochodów oprócz tego, co ojciec zarabiał.

Ġeġè, jak go serdecznie nazywali jego współpracownicy, szybko zrozumiał swoją odpowiedzialność w pracy. Jego delikatne sumienie nie pozwalało mu tracić czasu, bo to byłoby równoznaczne z kradzieżą. Wkrótce stał się znany jako najbardziej pilny pracownik, człowiek który nigdy nie obijał się, i nigdy nie opuszczał pracy, chyba że była to spowodowana chorobą lub innymi nieuniknionymi okolicznościami.

Jako młody człowiek, Borg spotykał się ze swoimi przyjaciółmi po pracy na polu o nazwie Ta’ Luċtu, naprzeciwko kościoła parafialnego w Ħamrun, lub na polu obok kościoła, gdzie teraz stoi Oratorium. Ci młodzi ludzie spędzili czas na rozmowy, opowiadanie historii i palenie papierosów. Musieli mieć bardzo skromną wiedzę na temat wierzeń religijnych, a tak naprawdę mało ich to obchodziło. Niemniej jednak grupa przyjaciół, do której należał Borg, była troskliwa, a ich psoty nie wynikały z złośliwości czy wrogości.

To właśnie podczas jednej z takich okazji w 1906 roku Ġorġ Preca, wtedy mający 26 lat i będący diakonem studiującym na kapłana, odwiedził ich po raz pierwszy.

Preca rozmawiał z tymi beztroskimi młodzieńcami na temat Męki Jezusa. Jego słowa powoli ich zaczęły imponować. Zostali przyjaciółmi i przekonali go, by odwiedzał ich często, a to życzenie Preca nie odrzucił. Spotykali się więc regularnie, grając w piłkę nożną, żartując, rozmawiając, a także dzieląc się duchowymi refleksjami, którymi Preca chętnie się z nimi dzielił.

Borg miał złote serce. Miał bliskie więzi z rodzicami, zwłaszcza z matką Carmelą, której był nadzwyczaj oddany. Jego matka zmarła 11 sierpnia 1930 roku po długiej chorobie. Znosił stratę z chrześcijańską wytrwałością, ale szok miał wpływ na jego życie, który odcisnął się na zawsze. Trzy miesiące po śmierci Carmeli, jego ojciec Salvatore ciężko zachorował. Zmarł 1 listopada 1930 roku.

Szok związany ze śmiercią rodziców w ciągu zaledwie czterech miesięcy, został poprzedzony strasznym przeżyciem, kiedy to przez pomyłkę zamknięto go wewnątrz kotła na stoczni, razem z dwoma innymi robotnikami podczas naprawy. Wypadek prawie zakończył się uduszeniem. Te dwa traumatyczne doświadczenia przyczyniły się do wystąpienia u Borga cukrzycy, która przyniosła mu wiele cierpienia przez resztę jego życia.

W domu Borg uchodził za bardzo świętego człowieka. Był poważny, gdy okoliczności tego wymagały, i wzbudzał naturalny szacunek u wszystkich. Nikt nie odważyłby się popełnić żadnego przewinienia w jego obecności. Za każdym razem, gdy działo się coś niestosownego w jego obecności, wyrażał swoje niezadowolenie delikatnym, ale znaczącym ruchem oczu. To był wystarczający nagonek, w rzeczywistości ciche, ale palące upomnienie.

Borg był całkowicie odłączony od wszelkich doczesnych posiadłości. Wszelkie prezenty, które otrzymywał, natychmiast z radością rozdawał innym, bez żadnych wahnięć. W podeszłym wieku, kiedy ktoś, zwłaszcza jego krewni, pytali go, czy potrzebuje czegoś, jego stałą odpowiedzią było to, że nie potrzebuje niczego i niczego mu nie brakuje.

Jego siostra Giorgina, która przez wiele lat, od śmierci matki, opiekowała się nim, zmarła 11 lipca 1942 roku podczas jednego z nalotów w czasie II wojny światowej. Dziesięć miesięcy później Borg uznał, że nadszedł czas, aby zrealizować swą długo odczuwaną pragnienie i dołączyć do Wewnętrznej Wspólnoty SDC, wspólnoty zakonnej członków Stowarzyszenia, w Żebbuġ (i w Żabbar od 1954 roku). Stało się to 27 maja 1943 roku.

Od ks. Jerzego wchłonął wielkie pragnienie szerzenia nauczania wiary katolickiej. Wierny głównemu celowi Stowarzyszenia, podjął inicjatywę otwarcia ośrodków dla katechezy w różnych częściach wyspy. Bez względu na deszcz czy słońce, na rowerze lub pieszo, w sezonie i poza sezonem, opuszczał swoje miejsce zamieszkania, by udać się do innego miasta lub wioski, aby prowadzić te spotkania.

Borg widział również, jak Stowarzyszenie rozszerza się na Australię i Kanadę. Naprawdę, mógłby powtórzyć z św. Pawłem: „miłość Chrystusa przynagla nas”. (2 Kor 5, 14). Można zapytać, skąd czerpał nieograniczoną energię, by kontynuować nawet w obliczu tak wielu trudności. Odpowiedź tkwi w rezerwie duchowości, którą wypracował w sobie z łaską Bożą.

Borg był człowiekiem Bożym. Zanim mówił o obecności Boga, uśmiechał się w zachwycie. Gdy mówił o Bogu i rzeczach duchowych, okazywał się bardzo zorientowany i przekonujący. Cytując Pismo Święte, było oczywiste, że dla niego nie były to tylko naukowe wypisy, ale sama Słowo samego Boga. Można było to poczuć po wyrazie jego twarzy i brzmieniu jego słów.

W ciszy przed Najświętszym Sakramentem spędzał dużo czasu na modlitwie i medytacji. Nie wierzył po prostu w prawdziwą obecność Jezusa w Eucharystii; rozmawiał z Panem, z oczami wpatrzonymi w tabernakulum, świecącymi miłością. Nikt nie wie, jakie rozmowy odbywały się między Borgiem a Panem Jezusem. Owoce tych kontaktów przekazywał członkom Stowarzyszenia.

Borg miał także wyraźną filialną miłość do Maryi, Matki Bożej. Rozkoszował się rozmawianiem o Jej cnotach i słuchaniem innych, którzy śpiewali Jej chwałę. Wskazywał, że w Piśmie Świętym czytamy, że „dusze sprawiedliwych są w ręku Boga” (Mdr 3, 1), i lubił dodać: „a dusze grzeszników są w ręku Matki Najświętszej”.

O godzinie 1 w nocy w niedzielę, 12 marca 1967 roku, Przełożony Generalny Borg odszedł. Zmarł sam w korytarzu przed Oddziałem Męskim B Szpitala św. Łukasza, ponieważ nie było dla niego miejsca na oddziale.

Początkowo pochowany w kryptach Stowarzyszenia MUSEUM na Cmentarzu Santa Maria Addolorata w Paoli, jego szczątki zostały 20 marca 2001 roku wydobyte i przeniesione do kościoła Stowarzyszenia Matki Bożej Medalika Cudownego, Blata l-Bajda.

Trzydzieści lat po jego śmierci, 12 marca 1997 roku, Mgr Joseph Mercieca, jako arcybiskup Malty, rozpoczął proces jego beatyfikacji i ewentualnej kanonizacji. Z gorącą nadzieją wierzy się, że podobnie jak jego mentor, który w 2007 roku stał się pierwszym kanonizowanym świętym Malty, Eugenio Borg w niedalekiej przyszłości zostanie dodany do grona wybranych Kościoła.

——

Przetłumaczone po polsku z TimesOfMalta

Chciałbyś uzyskać więcej informacji na temat Sługi Bożego Eugeniusza Borga? Skontaktuj się z nami!