Święty Jerzy Preca

Choć Jerzy nie wiedział jaka będzie jego przyszła misję, jeszcze jako uczeń Liceum, regularnie spacerował wzdłuż brzegu morza w Valletcie. Czasami wchodził nawet na małe statki. Tam, rozmawiał z marynarzami o wierze chrześcijańskiej, a niektórzy z nich – którzy najprawdopodobniej go lubili – słuchali go uważnie. Były to pierwsze kroki na drodze, którą miał podążyć w życiu: droga nauczania.

Liceum było w Valletcie i Jerzy codziennie chodził tam z Hamrun i z powrotem. Pewnego dnia, kiedy wracał do domu, obok ogrodów ‘Mall’ we Floriana spotkał jednego z nauczycieli, ks. Ercole Mompalao. Kawałek drogi szli razem. Nagle ksiądz Ercole powiedział mu z powagą i naciskiem: „Jerzy, kiedy dorośniesz, wielu bojących się Boga zgromadzi się wokół ciebie. Ty będziesz dla nich błogosławieństwem, a oni błogosławieństwem dla ciebie.”

Jerzy z ubolewaniem widział osoby, które zajmowały się katechezą, nie mając dobrego przygotowania. Kiedy jeszcze był seminarzystą, usłyszał kościelnego, który uczył dzieci religii. Jedno z dzieci zapytało go: “A kto stworzył Boga?” Kościelny odpowiedział: “On sam się stworzył.” Jest to sama w sobie sprzeczność, a przy tym herezja, ponieważ Bóg istnieje w wieczności.

Najprawdopodobniej to z tego względu w Jerzym zrodziła się chęć założenia Stowarzyszenia katechistów, którzy byliby w stanie prowadzić katechezę na dobrym poziomie. Przyjaźnił się on z grupą młodych ludzi, którzy spotykali się przed kościołem w Hamrun. Oni nie mieli żadnej wiedzy religijnej a palili tam papierosy, rozmawiali o piłce nożnej i żartowali. Seminarzysta Jerzy, zaczął się z nimi spotkać regularnie by uczyć ich o Bogu, o naszym Panu Jezusie Chrystusie i o innych ważnych tematach.

Jerzy mocno się z nimi zaprzyjaźnił, zwłaszcza z Eugeniuszem Borgiem, młodzieńcem pracowitym i żwawym. Pewnego razu, powiedział Eugeniuszowi, by w niedzielę poszedł z nim na spacer. Powiedział mu też, by zebrał coś do jedzenia i Pismo Święte. To było pierwsze z serii spotkań, w czasie których Jerzy Preca tłumaczył Pismo Święte Eugeniuszowi, który później został pierwszym Przełożonym Generalnym Stowarzyszenia SDC (M.U.S.E.U.M).

Po święceniach kapłańskich, ks. Jerzy Preca trwał godzinami na modlitwie w swoim pokoju. Z biegiem czasu, coraz mocniej czuł, że Bóg chce od niego, by lepiej pokierował grupą młodych ludzi, którzy mieli następnie sami stać się nauczycielami dzieci i dorosłych. Kiedy poszedł do spowiedzi, zapytał o to prałata Louis Attard. On mu powiedział: „Kontynuuj, pracuj dalej i znajdź środki, aby to zrobić.”

Tak więc 2 lutego 1907, ks. Jerzy zaczął gromadzić tych młodych ludzi w kościele znanym jako ‘Ta’ Nuzzu’ w Hamrun. Później, wynajął pokoik w domu pod numerem 6 na ulicy ‘Fra Diegu’ w Hamrun. W czwartek 7 marca 1907 r. odbyło się pierwsze spotkanie w tym domu. Ten dom, został zwany ‘in-Numru Sei’.

Kiedy przyszła pora by nadać nazwę temu nowemu stowarzyszeniu, Salvu Muscat sugerował nazwę Muzeum, bo w muzeum znajdują się cenne przedmioty warte zachowania. Ta nazwa, tak im się spodobała, że podnieśli Salvu na ramionach, a on skórką owocu granatowego napisał tę nazwę wysoko na ścianie przy wejściu. Ks. Jerzy zaakceptował tę nazwę, ale zmienił ją w akronim M.U.S.E.U.M. po łacinie: “Magister Utinam Sequatur Evangelium Universus Mundus” czyli „Nauczycielu, niech cały świat pójdzie za Ewangelią!”

Ks. Jerzy wpoił w członków SDC dużo miłości do Ewangelii, ponieważ ta zaznajamia nas z najdroższą osobą naszego Pana Jezusa Chrystusa. Lubił im przypominać: “Bądźcie przyjaciółmi Ewangelii”. Wielu członków M.U.S.E.U.M., którzy byli pracownikami stoczni, wzięli ze sobą cytaty z Pisma Świętego, i w czasie przerwy gromadzili się w jakimś kącie i czytali i rozważali ich treść.

Ks. Jerzy wyraził pragnienie, aby członkowie Stowarzyszenia zawsze mieli przed oczyma Chrystusa Ukrzyżowanego. Ks. Jerzy pragnął, by członkowie, tak jak Jezus Ukrzyżowany, byli gotowi na wszelkie wyrzeczenia i umartwienia oraz by czynili zawsze to, czego chce od nich Pan Bóg i by głosili tę dobrą nowinę swoim braciom.

Członkowie SDC byli pełni entuzjazmu by nauczać. Gromadzili ludzi i zachęcali ich dobrym słowem w lokalach, sklepach i na placach. Słuchaczy zdumiewał ich zapał i nieraz zdarzało się, że ktoś zmieniał swe życie pod wpływem usłyszanych słów. Eugeniusz opowiadał czasem, że gdy rozpoczęło się dzieło M.U.S.E.U.M., jako młody człowiek, był tak pełen gorliwości do nauki, że w nocy nie mógł spać! Mówił: “Ta radość, ta gorliwość! Niesamowite jak była ogromna… Mieliśmy tylko jedną rzecz na myśli – kochać Boga i głosić wszystkim naukę!

Ks. Jerzy był zawsze przekonany, że jego Stowarzyszenie pochodzi z Bożego natchnienia. Wyjątkowe wydarzenie, które miało miejsce w okolicach Krzyża Marsy, około roku 1911, utwierdziło go w tym przekonaniu. Ks. Jerzy opowiada, że ujrzał 12-letnie dziecko, które kazało mu pomóc sobie w pchaniu wózka wypełnionego nawozem. Ks. Jerzy natychmiast pośpieszył by mu pomagać, czując przy tym ogromną słodycz w sercu. I nagle to dziecko zniknęło.

Ks. Jerzy doszedł do wniosku, że tym dzieckiem był sam Jezus, który dał mu znak, że chce od niego poświęcenia swojego życia apostolstwu przez nauczanie. Zgodnie z tym, ks. Jerzy głosił Słowo Boże na różne sposoby. Nie ograniczył się do nauczania przez kazania i pouczenia, ale także przez pisma. Już jako młody ksiądz chętnie komunikował się z innymi poprzez teksty pisane.

Miłość do tajemnicy narodzenia Chrystusa, skłoniła go w Boże Narodzenie 1921 r. do zrobienia czegoś wyjątkowego. Udało mu się wypożyczyć niemałą figurkę Dzieciątka Jezus od pewnego zakonnika Franciszkanina, z którym w Hamrun poprowadzili pierwszą procesję z figurą Dzieciątka Jezus – pierwszą z wielu kolejnych, które do dnia dzisiejszego członkowie SDC prowadzą na całym świecie, gdziekolwiek znajduje Stowarzyszenie SDC.

Z powodu popularności jaką szczycił się Ks. Jerzy Preca, wiele osób zwracało się do niego w celu spowiedzi czy zasięgnięcia rady w rozmaitych problemach. Ludzie często go szukali – w domu, instytucie „Fra Diegu” czy w różnych placówkach SDC, które odwiedzał. Jerzy Preca zawsze był gotowy przyjąć ludzi, mimo zmęczenia.

Pewnego dnia, wrócił z Instytutu „Fra Diegu”, aby coś zjeść i trochę odpocząć. Kiedy siedział przy stole, ktoś zapukał do drzwi. Siostra Karmena, powiedziała ks. Jerzemu, że przyszła pewna kobieta, która chciałaby z nim porozmawiać. Mimo zmęczenia – Jerzy przyjął kobietę. Dowiedział się, że przyszła ona z miejscowości Naxxar, prosząc o słowa pocieszenia z powodu śmierci jej młodego syna.

Stowarzyszenie księdza Preci rozwijało się. W sierpniu 1951 roku otworzyło pierwszą szkołę, by dzieci i młodzież mogły zdawać egzaminy i znaleźć pracę. W ten sposób otworzono szkołę Świętego Michała, która po dzień dzisiejszy jest jednym z Kościelnych gimnazjów na Malcie.

Podczas jednego ze środowych spotkań dla członków SDC, ksiądz Preca wyraził życzenie, aby niektórzy z nich wyjechali do Australii w celu otwarcia nowych placówek Stowarzyszenia. Pierwsza placówka M.U.S.E.U.M. poza Maltą została otworzona w Melbourne w 1965 roku.

W „Blata Bajda”, tuż zaraz przy Domie Generalnym Stowarzyszenia SDC, a także Księgarni Preca, wybudowana kaplicę pod wezwaniem Maryi Cudownego Medalika. Ksiądz Jerzy Preca rozpowszechniał pobożność do tego medalika i pragnął, aby ludzie mieli go zawsze przy sobie.

——

Chciałbyś uzyskać więcej informacji na temat Świętego Jerzego Preci? Skontaktuj się z nami!