Każde powołanie jest darem i tajemnicą. Możemy nigdy w pełni nie pojąć jego głębi, ani nie powinniśmy go bagatelizować, ponieważ obie skrajności stoją w sprzeczności z fascynacją tajemnicą, za którą powinniśmy być całkowicie wdzięczni Bogu, od którego pochodzi każdy dobry i doskonały dar.
Nasz Bóg jest żywym i prawdziwym Bogiem, a każde powołanie, które pochodzi od Niego, daje życie i prowadzi je do spełnienia.
Każde życie jest organiczną rzeczywistością, składającą się z różnych wymiarów, które razem i poprzez wewnętrzne powiązanie nadają tożsamość konkretnej formie życia. Dlatego członek SDC jest powołany, aby w pełni żyć swoją formą życiową we wszystkich jej wymiarach. W ten sposób, żyjąc swoim życiem, daje życie innym, ponieważ każde życie doświadczone w pełni rodzi nowe życie.
Każde życie jest organiczną rzeczywistością, składającą się z różnych wymiarów, które razem i poprzez wewnętrzne powiązanie nadają tożsamość konkretnej formie życia. Dlatego członek SDC jest powołany, aby w pełni żyć swoją formą życiową we wszystkich jej wymiarach. W ten sposób, żyjąc swoim życiem, daje życie innym, ponieważ każde życie doświadczone w pełni rodzi nowe życie.
Powołanie SDC, podobnie jak każde inne chrześcijańskie powołanie, pochodzi od Chrystusa, który żyje w swoim Kościele, jednocześnie wzbogacając życie Kościoła poprzez swój szczególny charyzmat.
SDC od samego początku zostało naznaczone swoją wiernością i służbą dla Kościoła, oraz posłuszeństwem wobec Papieża. W pierwszych latach istnienia Stowarzyszenia, Założyciel, Święty Jerzy Preca, zadziwił władze kościelne swoją wiernością wobec Kościoła. Zrozumiał on, że ta wierność oznacza wierność wobec powołania Bożego, które otrzymał. Uświadomił sobie, że Stowarzyszenie może być pomocne i służyć Kościołowi jedynie wtedy, gdy Członkowie autentycznie będą żyć swoim chrztem i swoim powołaniem, „nie dając się przyciągać innym powołaniom”.
Członek SDC faktycznie dziękuje Bogu za to, że został wybrany na chrześcijanina. Członek cieszy się, że żyje sequela Christi, co jest wspólnym powołaniem, które sakramenty chrztu i bierzmowania nadają wszystkim chrześcijanom. W ten sposób uczestniczy w życiu Świętej Trójcy i współuczestniczy w trzykrotnej misji Chrystusa.
Jako chrześcijanin, członek uznaje wobec siebie zobowiązanie, jakie wynika z tego chrzcielnego poświęcenia. Dlatego zdaje sobie sprawę, że jako chrześcijanin ma żyć „radykalnym wezwaniem Chrystusa”, które sam Chrystus skierował do wszystkich: „Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie” (Łk 9,23). Członek jednak rozpoznaje, że ma żyć tą sequela Christi poprzez konkretny styl życia oparty na duchu i tradycji SDC oraz jego Regule.
Duch ks. Preci wciąż żyje. Prawdą jest, że „nie wszyscy umierają”. Jego duch nadal żyje w członkach Stowarzyszenia Doktryny Chrześcijańskiej, którzy obecnie znajdują się w Australii, Kenii, Peru, na Kubie, w Anglii, Albanii, a także w Polsce. Każdego roku hojni młodzi mężczyźni i kobiety, pełne życia i młodzieńczego entuzjazmu oddają swoje życie w powołaniu SDC i wykazują gotowość podążania drogą życia wyznaczoną im przez ks. Prece.
Ideały, które ks. Preca postawił przed członkami SDC są wciąż żywe, a każdego wieczora, lata lub zimy, we wszystkich częściach Malty i Gozo oraz za granicą, to drzewo „zasadzone przez ks. Prece otwiera swoje „gałęzie” tzn. placówki, aby przyjąć w swoim cieniu tysiące dzieci i młodzieży, którzy przychodzą, aby uczyć się nauk Pana i Jego Kościoła.
Czym dokładnie jest to powołanie? Dlaczego ks. Preca wciąż przyciąga młodych, i tych niezbyt młodych, do powołania SDC?
Powołanie SDC jest powołaniem do podążania za nowoczesnym stylem apostolstwa. Członkowie SDC są wezwani do zrobienia czegoś pięknego i wyjątkowego ze swoim życiem. Ks. Preca chce, by przyjęli celibat, jako znak ich całkowitego oddania wszystkiego w uczniostwie Chrystusa. Nie chce, aby stali się zakonnikami, ale pragnie, aby pozostali na świecie, nie będąc jego częścią.
Ks. Preca pragnął zrealizować wysokie ideały św. Benedykta, św. Dominika i św. Ignacego Loyoli, bez wymagania od członków Stowarzyszenia do zamieszkania w klasztorach. Członkowie Stowarzyszenia żyją według Reguły SDC, ale nigdy nie tracą swojego świeckiego stanu i zazwyczaj nie żyją we wspólnocie. Kontynuują własną normalną pracę, tak jak inni świeccy pracownicy. Poświęcają się jednak ideałowi zaproponowanym przez ks. Prece, a mianowicie zobowiązują się do oddania się Jezusowi Chrystusowi i jego Kościołowi przez katechezę.
Głoszą ich wielkie pragnienie zwycięstwa nad całym światem dla Chrystusa: Magister Utinam Sequatur Evangelium Universus Mundus – „Nauczycielu, niech cały świat pójdzie za Ewangelię!”
Ks. Preca był zainspirowany, aby dać światu nowy sposób do świętości odpowiedni dla oddanych świeckich ludzi. Jest to najnowszy i najnowocześniejszy sposób podążania za radami ewangelii i stania się apostołem Chrystusa Jezusa w świeckim świecie, aby przynieść zmiany na świecie. Ks. Preca marzył i urzeczywistnił to nowe wyzwanie dla świeckich na długo przed otwarciem Soboru Watykańskiego II w 1962 r.
Aby żyć życiem opartym na radach ewangelicznych i poświęcić się całkowicie edukacji innych we wierze, członkowie SDC muszą zaakceptować życie samozaparcia. Jest to ideał oferowany im przez ks. Prece, który wskazuje Chrystusa Ukrzyżowanego jako wzór dla nich. Chrystus Ukrzyżowany jest książką par excellence, Wielką Księgą, która rzuca światło na to, jak oddany chrześcijanin i apostoł powinien kształtować swoje życie.
Jak takie życie może przyciągnąć tylu młodych ludzi ze wszystkich środowisk? Jak życie pozbawione przyjemności świata mogłoby znaleźć młodych mężczyzn i kobiety gotowych je przyjąć? Odpowiedź leży w Duchu, który ożywił Założyciela i wciąż ożywia członków, aby postępowali zgodnie z ideałami i sposobem życia wyznaczonym im przez ks. Prece.
Członkowie Stowarzyszenia Doktryny Chrześcijańskiej to świeccy mężczyźni i kobiety różnych zawodów, powołani do życia w świecie w celu uświęcenia go poprzez swoje życie, pracę i apostolat.
Aby prowadzić życie prawdziwych uczniów Pana Jezusa, członkowie są gotowi całkowicie się wyrzec siebie, aby Chrystus stał się „jedynym obiektem ich serc”. Osiąga się to przede wszystkim poprzez duchowość przekazaną przez Założyciela, św. Jerzego Prece, duchowość opartą na życiu ducha Ewangelii w jej najgłębszy sposób.
Inspirowani słowami Jezusa z Ewangelii według św. Mateusza: „Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem…” (11,29), członkowie przywiązują szczególną wagę do cnót pokory i łagodności, aby stawać się coraz bardziej podobnymi do Chrystusa.
Członkowie mają pracować, aby utrzymać się z zarobku. Jednocześnie powinni dbać o to, aby wykonywana praca nie stanowiła przeszkody w ich powołaniu. Ponadto, Założyciel dążył do wpajania swoim członkom miłości tak wielkiej do ich misji, aby byli gotowi odłączyć się od posiadanych dóbr dla dalszego głoszenia Dobrej Nowiny.
Poprzez swoje życie chrześcijańskie na świecie, członkowie dążą do proroczego świadectwa i wytrwałego apostolatu katechetycznego oraz formacji wiary dla dzieci, młodzieży i dorosłych. W ten sposób są światłem, zaczynem i solą, gdziekolwiek się znajdują. (Mt 5,13; Łk 13,21)
Ponieważ „dobry człowiek z dobrego skarbca wydobywa dobre rzeczy” (Mt 12,35), w każdy wieczór, po zakończeniu apostolatu, każdy członek uczestniczy w tym, co Założyciel nazwał „Przydzielenie” – godziną ciągłej formacji w teologii, szkolenia pedagogicznego i przede wszystkim modlitwy wspólnotowej.
Jednym z oznak radykalności życia członków jest ich celibat, prowadzony dla dobra Królestwa Bożego jako dar, łaska i wyjątkowe dzieło Ducha Świętego. Poprzez to wyrażają pierwszeństwo Boga w swoim życiu i wybierają poświęcić je całkowicie Jemu. Ponadto, członkowie są otwarci na różne relacje i przyjaźnie w swoim życiu, ale bez zażyłości, która utrudnia życie ich powołaniem.
Aby podtrzymać ich w ciągu dnia, oprócz sakramentów i innych praktyk duchowych, Założyciel stworzył dla swoich członków osobną książeczkę modlitewną. Nazywając ją „Zegarek”, Założyciel skomponował modlitewnik dla pracowników, mający na celu nieustanne podnoszenie myśli członków ku Bogu za pomocą krótkich modlitw.
Po wstaniu i odmówieniu „Jutrzenki” z Zegarka Modlitewnego, typowy dzień dla członka SDC wygląda następująco:
Przygotowanie do pracy: Podobnie jak inni świeccy ludzie, członkowie SDC przygotowują się do pracy. Wielu z nich uczestniczy we Mszy Świętej przed pracą, podczas gdy inni uczestniczą w niej po pracy.
Modlitwa w ciągu dnia: Podczas pracy, oprócz wykonywania swoich obowiązków zawodowych, członkowie starają się zachować obecność Pana Boga poprzez krótkie modlitwy, często korzystając z aktów strzelistych, które znają na pamięć z Zegarka Modlitewnego.
Po pracy, jeśli czas na to pozwala, wielu członków udaje się do domu na krótką przerwę. W tym czasie przygotowują się do spotkań, które będą prowadzić dla młodzieży i innych członków w placówkach SDC.
Spotkania w placówkach SDC: Kiedy nadchodzi czas na otwarcie placówki SDC, zazwyczaj najpierw spotykają się młodsi uczestnicy, a później, około godziny 20:00, spotykają się kandydaci i członkowie na Przydzielenie. Po godzinie formacji członkowie spędzają czas na rozmowach towarzyskich przed powrotem do domu.
Na zakończenie dnia, członkowie SDC są zachęcani do odmówienia różańca, planowania spotkań na następny dzień oraz do czytania inspirujących książek duchowych, które pomagają w rozwoju duchowym.
Taki jest ogólny przebieg typowego dnia dla członka SDC, którzy starają się łączyć swoje codzienne obowiązki z głęboką duchowością i działalnością apostolską.
W duchu kościelnym SDC nieustannie dąży do poznania i zrozumienia, czego Bóg chce, aby ono było. To rozumienie własnej tożsamości prowadzi je do autentycznego życia swojego powołania, aby zawsze pozostawać znaczącym drożdżem wśród ludu Bożego. Ta istotność zachęca Stowarzyszenie do rozszerzania swojej obecności i apostolatu na inne miejsca lub obszary Kościoła, które jeszcze nie są dotknięte charyzmatem SDC.
Założyciel zidentyfikował specyficzny charyzmat Stowarzyszenia w Kościele jako charyzmat świeckich celibatariuszy, dobrze wykształconych w chrześcijańskim sposobie życia i nauczaniu katolickim, w jedności z Magisterium, którzy są w stanie ciągłej formacji. Poprzez swoje chrześcijańskie życie w świecie, mogą oni proroczo świadczyć i nieustannie apostolsko działać w dziedzinie katechezy i formacji wiary dla dzieci, młodzieży i dorosłych. W ten sposób dążą do świętości i chwalą Boga.
Członek SDC jest powołany do bycia świecką (w odróżnieniu od kapłańskiej) i świecką (w odróżnieniu od zakonnej) osobą oddaną Królestwu Bożemu. Członek jest powołany do dążenia do świętości w świecie i odnawiania porządku doczesnego. Jako świeccy chrześcijanie, członkowie SDC odpowiadają na swoje powołanie, widząc w swojej codziennej rutynie okazję do jednoczenia się z Bogiem i wypełniania Jego woli, jednocześnie służąc innym ludziom i prowadząc ich do jedności z Bogiem w Chrystusie. Słowa z Lumen Gentium (34) doskonale pasują do członków: „W ten sposób ludzie świeccy, jako zbożnie działający wszędzie czciciele Boga, sam świat Jemu poświęcają”.
Żyjąc w świecie, Członek rozpoznaje, że stan świeckiego człowieka jest otwarty na wszystkie sfery życia. Rozumie, że ta aktywność w świecie jest nieodłączna od jego powołania. Jako taki, Członek może podjąć jakąkolwiek profesję lub pracę i powinien wnieść wkład na miarę swoich możliwości we wszystkich sytuacjach, w jakich się znajduje. Pędzony przez „głód i pragnienie sprawiedliwości”, Członek powinien czuć się odpowiedzialny za rozwijanie w sobie tych cech, które czynią go lepszym i bardziej profesjonalnym pracownikiem, tak aby nawet w pracy promował Królestwo Boże poprzez swoje często milczące, ale ważne świadectwo.
Wizja celibatariuszy świeckich była jedną z najwcześniejszych inspiracji Założyciela. Nadszedł czas, kiedy ze swojej pierwszej grupy naśladowców, św. Jerzy Preca odesłał tych którzy byli żonaci i trzymał tylko tych, którzy nadal byli w stanie celibatu. Najprawdopodobniej w ten sposób Założyciel formował pierwszych Członków dla wizji celibatu, choć nie wymieniał go konkretnie: forma życia, w której pozostają kontemplacyjnie świadomi obecności Boga, dla którego Członek jest w pełni oddany.
Członkowie są świadomi, że Boża Opatrzność wyznaczyła dla nich urokliwe miejsce (Ps 16 (15):6). Rozpoznają więc wartość swojego powołania do celibatu, które wyraźnie i głośno świadczy o wspólnym powołaniu wszystkich chrześcijan do całkowitego opróżnienia siebie, tak jak Chrystus, aby nic ani nikt nie stanął między nimi a Ojcem. Innymi słowy, poprzez swoją celibatowość Członek SDC wyraża swoje silne pragnienie „potrzeba tylko jednego” (Łk 10:42). Żyjąc w ten sposób, daje świadectwo dla powołania wszystkich wiernych chrześcijańskich do życia monastycyzmu serca.
Uświęceni przez życie w duchu Chrystusa Jezusa i kształceni poprzez solidne formowanie teologiczne, Członkowie, zgodnie z wizją Założyciela od samego początku, zobowiązali się do apostolatu nauczania i formacji wiary. Faktycznie, dla pierwszych Członków każde miejsce stało się amboną, a każda metoda nauczania była wykorzystywana do szerzenia Słowa Bożego. Apostolat Członka polega na głoszeniu Słowa wszędzie, wszystkim ludziom i we wszystkich odpowiednich sposobach.
Od samego początku istnienia Stowarzyszenia niezbędną cechą Członka SDC była pragnienie nauki i chęć dzielenia się, na ile są w stanie, dobrą nauką, którą sami otrzymali. Dlatego ten wymiar ma pierwszoplanowe i kształtujące znaczenie dla stylu życia Członka.
Członek powinien dążyć do zaangażowania się w szerzenie Słowa Bożego w konkretnych okolicznościach, w których żyje, ponieważ strukturuje to jego życie, ponieważ przede wszystkim jest „prawdziwym apostołem” aktywnym w szerzeniu Słowa. To apostolstwo głoszenia Słowa przy pomocy wszystkich dostępnych środków, o których mówi Reguła, zobowiązuje nas w takim stopniu, że zwykle wyklucza nas z innych posług w Kościele.
Ten wymiar powołania SDC jest związany z martiria (męczeństwo), tym stylem życia chrześcijańskiego, który świadczy o Chrystusie wobec świata. Proroctwo jest alternatywnym i widocznym sposobem, w jaki chrześcijanin odnosi się do świata, co z samej swojej natury prowadzi Członka do konkretnych wyborów. Członek jest wezwany do pielęgnowania w sobie świadomości zakorzenionej w wartościach Ewangelii, która nie tylko daje mu alternatywną wizję wobec proponowanej przez współczesną kulturę, ale także umożliwia mu pielęgnowanie jej u innych.
Ta świadomość i alternatywna wizja mają swoje źródło w ukrzyżowanym Jezusie Chrystusie, który jest „niepodzielnym Podręcznikiem” dla Członka SDC. To na przykładzie tej „Wielkiej Księgi” (Jezus ukrzyżowany), Członek modli się do Boga, aby pomógł mu kierować swoim życiem w duchu ofiary wobec Boga Stwórcy, w duchu miłości wobec innych i w duchu wyrzeczenia się siebie.
Postawy wyrażone w naszym Postanowieniu są niezbędne dla tego rodzaju świadectwa SDC. Członek codziennie odnawia swoje postanowienie bycia ubogim, prostym, łagodnym, pokornym, aby miłować być pogardzanym i kochać swoich współbraci w wielkiej miłości.
Członek jest świadomy, że został „wezwany” do tego stanu życia przez Opatrzność i Miłosierdzie Boże, który wezwało nas „z ciemności do przedziwnego swojego światła” (1 Piotra 2,9). To poczucie, że został „wezwany” i „zasadzony” przez Boga, jest podtrzymywane przez poczucie wdzięczności, które prowadzi Członka do oddawania czci „prawdziwemu i żywemu Bogu” jako swojemu „Panu Bogu” i swojemu „Łaskawym Ojcu”. Spoczywając bezpiecznie na łonie Ojca, Członek nadal adoruje Boga we wszystkich przewodnictwach Jego opatrzności i aktywnie oraz chętnie daje pierwszeństwo woli Bożej we wszystkim.
Osoby, które uświadamiają sobie, że są powołane do życia wokół wizji SDC we wszystkich tych wymiarach, proszą o włączenie się [Wcielenie] do Stowarzyszenia.
Dlatego każdy Członek ma świadomość, że uczestniczy w tej samej inspiracji razem z innymi Członkami, że dzielą tą samą wspólną wizję i że żyją tą samą charyzmą. Ta więź jedności nie buduje się na wspólnej towarzyskości, ale wywodzi się z „jednego celu – Jezusa Chrystusa, którego trzeba kochać i poznać; jednej wiary – zawsze zjednoczonej z papieżem; jednego ducha – łagodności i pokory oraz jednego serca – pomagania sobie nawzajem”.
Jeśli zastanawiasz się, do jakiego celu Bóg Cię powołuje, możesz tymczasowo dołączyć się do SDC. Zapewniamy, że w tym czasie będziesz bardziej otwarty i wrażliwy na działanie Boga w swoim życiu, co ułatwi Ci rozeznawanie swojego powołania. Od czasów założyciela, wielu księży, zakonników, osób konsekrowanych i rodziców przeszło przez proces rozeznawania w SDC, zanim podjęli te ważne decyzje.
——
Dowiedz się więcej o SDC w sekcji FAQ
Jeśli chcesz bliżej poznać Powołanie i Działalność Stowarzyszenia SDC, możesz nas odwiedzić w Poznaniu lub skontaktować się z nami.
